Paragoga - zjawisko rozszerzania spółgłoskowego wygłosu wyrazu przez dodanie samogłoski, mogącej posiadać lub nie uzasadnienie etymologiczne.  Jest stosunkowo rzadka w językach indoeuropejskich poza romańskimi, w których wykorzystywano ją przede wszystkim w poezji, w celu uzyskania pożądanej liczby sylab w wersie lub nadaniu słowom archaicznego brzmienia (np. dodawanie łacińskiego „e“ na końcach wyrazów, niezależnie od tego czy tak kończyła się ich pierwotna łacińska forma: hiszp. „trinidad“ (trójca) > „trinidade“; hiszp. „son“ (dźwięk) > „sone“.
Paragoga jest powszechna w wyrazach zapożyczonych do języków mających wymóg sylab otwartych (lub inne ograniczenia fonotaktyczne wygłosu) jak np. język japoński: ang. „viking“ (wiking) > jap. „baikingu“