Epenteza (z greckiego epénthesis – "wtrącenie") – zjawisko językowe, polegające na wstawieniu segmentu dzwiękowego  w środek pewnej typowej dla struktury danego języka sekwencji fonologicznej. W praktyce najczęściej odnosi się do pojawienia się nowego fonemu lub grupy fonemów w środku jakiegoś wyrazu. Epenteza jest jednym z naturalnych procesów towarzyszących ewolucji języków, stanowiąc środek ułatwiający adaptację artykulacji słów do struktury fonologicznej określonego języka (np. wyznaczanie granic między sylabami, likwidacja trudnej do wymówienia zbitki głosek lub rozziewu, asymilacja słów obcojęzycznych). Przykład z języka polskiego “wewnątrz“ (występuje tzw. „e“ ruchome, ułatwiające artykulację).
Niekiedy epenteza wykorzystywana jest w sposób zamierzony, jako sposób tworzenia neologizmów za pośrednictwem transformacji.

Stan na 25.11.2013 r.