Katharsis (gr. <katharsis> = oczyszczenie) (…)

1. W pitagoreizmie: oczyszczenie duszy i uszlachetnienie uczuć pod wpływem muzyki.

2. U Arystotelesa: podstawowe pojęcie jego "Poetyki" oznaczające oczyszczenie duchowe pod wpływem tragedii (teatr), która wzbudzając podziw dla bohaterów i współodczuwanie z nimi (…), jednocześnie uwalnia od uczuć strachu i litości.

3. W psychoanalizie: uwolnienie się od napięcia i lęku dzięki emocjonalnemu przeżyciu tych faktów z przeszłości, które zostały wyparte ze świadomości. Katharsis umożliwia jednostce wgląd w przyczynę własnych zaburzeń.

Katharsis (gr. κάθαρσις - oczyszczenie) – jedna z podstawowych cech tragedii, zwłaszcza starożytnej (antycznej). Pojęcie utworzył i zdefiniował Arystoteles w VI rozdziale Poetyki. Uznał on, że celem sztuki jest wzbudzenie u widza uczuć litości i trwogi, aby przez to następnie oczyścić jego umysł z tych doznań. W XX w. ponownie wzrosło zainteresowanie katharsis, zwłaszcza dzięki psychoanalizie, do której pojęcie to zostało wprowadzone przez Breuera i Freuda[1]. Według nowszych interpretacji istota katharsis polega na tym, że odbiorca, odczuwając litość i trwogę, bunt i cierpienie, dochodzi do zrozumienia tajemnicy losu, do pogodzenia się z nim, a także ze zbiorową mądrością i doświadczeniem.