Wg Słownika terminologicznego sztuk pięknych: "przedstawienie plastyczne, głównie malarskie, wszelkiego rodzaju przedmiotów, przeważnie użytkowych, często naczyń kuchennych i stołowych, owoców, kwiatów, zabitych - rzadziej żywych - zwierząt, broni, artykułów spożywczych, skomponowanych w grupy dające możliwość efektownych zestawień kolorystycznych i gry świateł; niekiedy m.in. występuje jako motyw uzupełniający większe kompozycje rodzajowe, historyczne i pejzażowe. Martwa natura jest jednym z motywów najczęściej występujących w sztukach plastycznych od antyku do czasów obecnych. Początkowo w średniowieczu i renesansie martwa natura występowała w scenach figuralnych, mając niekiedy znaczenie symboliczne (J. van Eyck, A. Dürer, W. Stwosz); jako temat samodzielny pojawiła się we Włoszech i Niemczech w pocz. XVI w." 

Martwa natura – gatunek malarski obejmujący kompozycje, zwykle malarskie lub rysunkowe, składające się ze stosunkowo niewielkich, nieruchomych, najczęściej nieożywionych przedmiotów, dobranych ze względów kompozycyjno-estetycznych lub symbolicznych.

Pospolitymi elementami martwych natur są owoce, kwiaty, książki, naczynia, broń, przyrządy myśliwskie, przybory kuchenne, przybory do palenia tytoniu, świece, karty i inne gry, instrumenty muzyczne, itp. Częstym i niejednokrotnie głównym motywem są też najróżniejsze produkty spożywcze, jak owoce, ryby, pieczywo, jaja, itp., czasem układane w kompozycję mającą sugerować gotowy posiłek, np. śniadanie. W martwych naturach pojawiają się też niewielkie żywe zwierzęta jak owady czy skorupiaki. Jeżeli w martwej naturze pojawia się większe zwierzę, lub – sporadycznie – nawet postać ludzka, to nigdy jako główny temat. Częstym i ważnym ze względów symbolicznych motywem bywa ludzka czaszka — związana z częstym w dziełach tego gatunku zawartą myślą o przemijaniu i marności życia i dóbr doczesnych (zob. Vanitas). W obrębie martwej natury mogą pojawiać się też dzieła sztuk przedstawiających, jak rzeźby i obrazy, na których z kolei ukazane są postacie ludzkie. więcej