Wg Słownika terminologicznego sztuk pięknych: „zamknięty zespół budynków lub pomieszczeń, miejsce wspólnego zamieszkania zakonników i zakonnic. Klasztory są charakterystyczne dla większości wyznań chrześcijańskich i niektórych religii wschodnich. Klasyczny układ klasztoru (wg wzoru benedyktyńskiego) przewidywał jako ośrodek założenia kościół, do którego od strony południowej (wyjątkowo od północy) przylegał czworokątny dziedziniec z otaczającymi go krużgankami i traktem pomieszczeń (…).”

Klasztor (czes. klášter, z niem. Kloster, od łac. claustrum, miejsce zamknięte) – budynek, lub kompleks budynków, w którym zamieszkują zakonnicy, lub zakonnice określonej reguły, charakterystyczny dla wyznań chrześcijańskich jak i buddyzmu; w obrządku wschodnim – monaster. W klasycznym układzie zabudowań ich centralnym punktem był kościół, do którego od strony południowej przylegał otoczony krużgankami czworoboczny wirydarz, od wschodniej – kapitularz, a od zachodniej – cele zakonne lub dormitoria. Naprzeciwko kościoła usytuowany był refektarz, a różne inne budynki (szkoła, zabudowania gospodarcze) lokowano w dalszych częściach kompleksu, jednak w obrębie opasających go murów. Odmienny charakter miały klasztory w kościele prawosławnym, których największy rozkwit przypadł na XVI – XVIII wiek. Budowane były najczęściej przy ujściach rzek, blisko jezior lub na wyspach stanowiły elementy systemu obronnego. Duże monastyry miały po kilka cerkwi, a ich charakterystycznym elementem były monumentalne dzwonnice.

Nazwą tą określa się często sam zakon czy zgromadzenie zakonne. więcej