Wg Słownika terminologicznego sztuk pięknych: "umiejętność planowania, zakładania ogrodów za pomocą elementów przyrodniczych i architektonicznych. Głównym celem sztuki ogrodowej jest zaspokajanie potrzeb estetycznych i utylitarnych człowieka. W jej rozwoju istotną rolę odgrywały też czynniki religijne, filozoficzne, literackie oraz malarskie. Sztuka ogrodowa była znana już w starożytności, m.in. w Egipcie, Asyrii, Babilonii, Persji, Grecji, a zwłaszcza w Rzymie w okresie cesarstwa. Do wielkiego rozkwitu doszła w krajach Dalekiego Wschodu - Chiny, Korea, Japonia, gdzie zakładano głównie ogrody oparte na motywach rodzimego krajobrazu, związane z ideami religijnymi i filozoficznymi. Okazałe założenia ogrodów stworzono także w krajach muzułmańskich (...). We współczesnych ogrodach występują zarówno układy regularne, jak i swobodne kompozycje krajobrazowe; swe odbicie niejednokrotnie znalazły w nich także wpływy japońskie (...)."