Zdaniem Lecha Ratajskiego mapa stanowi system znaków-ideogramów, który równoważy się z pojęciem kodu opisowo-ilustracyjnego. Zgodnie z tym można powiedzieć, że poziom czytelności mapy jest równoznaczny ze stopniem zrozumienia tego kodu. Wobec tego czytelna mapa to taka, którą łatwo jest zdekodować, a zatem czytelnik już na pierwszy rzut oka orientuje się, czego owa mapa dotyczy. Pozostałe poziomy czytania mapy (przy czym zakłada się, że nie powinno ich być więcej niż 3-4) mogą wymagać większej wnikliwości, niemniej jednak nadal powinny być łatwe do rozszyfrowania. Znaki rozmieszczone na mapie odzwierciedlają (a przynajmniej powinny odzwierciedlać) rozmieszczenie odpowiednich faktów/obiektów w rzeczywistości. Liczba tych znaków nie może być jednak dowolna. Żeby mapa była czytelna musi być dostosowana do zdolności percepcyjnych ludzkiego oka. Ratajski na podstawie efektów doświadczeń prowadzonych przez wielu badaczy (m.in. Arthura H. Robinsona, Johna S. Keatesa) przyjmuje, że górną granicę możliwości rozróżniających oka ludzkiego stanowi liczba 7-9 rozróżnień graficznych, która jednocześnie określa optymalną liczbę przedziałów klasowych na mapie, tak aby nadal była ona czytelna.