Infrastruktura żywej kultury to - w szerokim sensie - względnie stałe, materialne otoczenie jednostek i grup ludzkich.  Pojawia się ono intencjonalnie w środowisku naturalnym jako wytwór ludzkiej pracy, często nieodwołalnie  zmieniając to środowisko i oddzielając ludzi odeń. W sensie wąskim  infrastruktura żywej kultury to zespoły różnorodnych obiektów materialnych, takich jak np. budynki, drogi, mosty, tzw. mała architektura, oswojona natura, itp., tworzące podstawowe warunki funkcjonowania jednostek i grup. Infrastruktura żywej kultury jest  wytwarzana, przekształcana,  użytkowana i zużywana, niszczona i odtwarzana przez ludzi w procesie zaspokajania przez nich zarówno niezmiennych, jak i zmieniających się potrzeb, a także pragnień i zachcianek.  Pomiędzy niezmiennymi potrzebami (takimi jak np. potrzeba pożywienia czy bezpieczeństwa) i ich materialnym zaspokojeniem - wymagającym określonej  infrastruktury - nie ma prostej i stałej zależności,  musi jednak być spełniana i zachowywana główna funkcja danego obiektu infrastrukturalnego (przykładem może być spożywanie posiłków, które może odbyć się: w lesie, w domu, na ulicy, w barze, w fast foodzie, w eleganckiej restauracji;inny przykład: dom  musi dawać schronienie, ale może też być domem rodzinnym, sweet home lub gemütlich, itd.). W każdym przypadku infrastruktura ta jest wyposażana w sieci wartości i znaczeń.