kategoria społeczna charakterystyczna dla okresu późnego kapitalizmu zaproponowana przez Guya Standinga. Prekariusze to osoby zatrudnione na podstawie elastycznych form zatrudnienia. Samo słowo jest neologizmem powstałym z połączenia dwóch słów: precarious (ang. niepewny) ze słowem proletariat. (...) Standing (...) w książce „The Precariat: The New Dangerous Class‭” („Prekariat: nowa niebezpieczna klasa”)[2]  charakteryzuje prekariat jako ludzi pozbawionych siedmiu gwarancji zatrudnienia:

1. gwarancji rynku pracy, czyli odpowiednich możliwości pracy;
2. gwarancji zatrudnienia –  czyli odpowiedniej ochrony pracownika przed zwolnieniem i stosownego dostosowania w tym względzie przepisów prawnych;
3. gwarancji pracy –  czyli gwarancji związanej z wykonywaniem danej pracy, z pewnością wykonywania takich, a nie innych obowiązków;
4. gwarancji bezpieczeństwa w pracy –  czyli szeroko pojętej ochrony zdrowia pracownika;
5. gwarancji reprodukcji umiejętności –  czyli zapewnienia nauki zawodu, szkoleń i właściwego wykorzystania nabytych umiejętności w pracy;
6. gwarancji dochodu –  czyli dopasowanej do wykonywanej pracy stałej pensji;
7. gwarancji reprezentacji –  czyli gwarancji przedstawicielstwa interesów pracownika, na przykład do bycia członkiem niezależnego związku zawodowego[3].

Autor wyróżnia trzy aspekty, które charakteryzują prekariat[4]:

1. szczególne stosunki produkcji: niestabilność zatrudnienia, brak tożsamości zawodowej, konieczność wykonywania pracy poniżej poziomu wykształcenia, konieczność pracy także poza godzinami pracy zawodowej;
2. szczególne stosunki dystrybucji: brak/utrudniony dostęp do świadczeń (emerytury, świadczenia chorobowe itp);
3. szczególny stosunek do państwa: postępująca utrata praw politycznych i socjalnych.

(...) Kwestia istnienia prekariatu jest obiektem sporu wśród ekonomistów, część z nich kwestionuje sensowność wyróżniania tej klasy społecznej[4]. więcej

(drobne zmiany red. - BF)

W latach 70. XX w. grupie inspirowanych ideologicznie ekonomistów udało się pozyskać uwagę i posłuch polityków. Główne założenie ich „neoliberalnego” modelu opierało się na twierdzeniu, że wzrost i rozwój zależą od rynkowej konkurencyjności, wszelkie działania trzeba nakierować na maksymalizację konkurencji i konkurencyjności, a reguły rynku powinny przeniknąć do wszystkich wymiarów życia.

Jedno z założeń tej koncepcji głosiło, że poszczególne państwa powinny zwiększyć elastyczność rynku pracy. Stało się to szybko usprawiedliwieniem dla zrzucania ryzyka i poczucia niepewności na pracowników i ich rodziny. Rezultatem było powstanie globalnego prekariatu składającego się z wielu milionów ludzi na całym globie, pozbawionych stabilnego punktu zaczepienia. Stają się oni nową, klasą niebezpieczną, skłonną słuchać głosów ekstremistów i użyć swoich praw wyborczych oraz pieniędzy do zbudowania dla tych głosów politycznej platformy o rosnącym znaczeniu. Sam sukces „neoliberalnego” programu, przyjętego w większym lub mniejszym stopniu przez rządy wszystkich opcji, stworzył zaczątek politycznego monstrum. Musimy działać, nim ten potwór ożyje na dobre.(...)