Wg Encyklopedii Powszechnej PWN: "jedna z podstawowych kategorii estetyki, pojmowana na ogół jako pozytywna (niekiedy naczelna) wartość estetyczna lub czasem jako pewien ideał estetyczny, historycznie ukształtowany i społecznie utrwalony, przyjęty w danej epoce społeczno-historycznej jako obowiązujący kanon twórczości artystycznej; termin piękno pełni zazwyczaj funkcję orzecznika opisowo-oceniającego, zwłaszcza w odniesieniu do dzieł sztuki. Pojęcie piękna w historii estetyki wykazywało ogromną zmienność, wieloznaczność (...)" .

Piękno – pozytywna właściwość estetyczna bytu wynikająca z zachowania proporcji, harmonii barw, dźwięków, stosowności, umiaru i użyteczności, odbierana przez zmysły. Istnieje piękno idealne, duchowe, moralne, naturalne, cielesne, obiektywne i subiektywne. Pojęcie to jest silnie związane z teorią estetyki, prawdy i dobra. W metafizyce, piękno jest jedną z transcendentalnych właściwości bytu, wyrażającą jego scalenie, przejrzystość, proporcję wewnętrzną tworzyw bytu oraz doskonałość.

Badaniami nad precyzowaniem terminu piękna zajmują się nie tylko filozofowie i artyści, lecz także teoretycy z dziedzin: historii i krytyki sztuki, antropologii, socjologii, psychologii, (...). więcej

Stan na 29.12.2013 r. 

1)  Platon: „(…) już za młodu chodzi człowiek za ładnymi ciałami (…) A potem więcej zaczyna cenić piękność ukrytą w duszach niż tę, która w ciele mieszka (…) I nagle cud mu się odsłania: piękno samo w sobie, ono samo w swej istocie. Otwiera się przed nim to, do czego szły wszystkie jego trudy poprzednie; on ogląda piękno wieczne, które nie powstaje i nie ginie, i nie rozwija się ani nie więdnie, ani nie jest z jednej strony piękne, a z drugiej szpetne, ani raz tylko takie, a drugi raz odmienne, ani takie w porównaniu z czymkolwiek, a z czym innym inne, ani też dla jednego piękne, a dla drugiego szpetne”.

2) Friedrich Nietzsche: "Przeżycie piękna musi z konieczności być przeżyciem fałszywym"