Może jej, lecz nie musi, towarzyszyć podwójna identyfikacja narodowa (...) Biwalencja może być uznana za odpowiedź na wyzwania końca XX wieku - korzystną społecznie i indywidualnie. Wyzwala z partykularyzmu niezgodnego z tendencjami epoki. Stanowi krok w kierunku uniwersalizacji, ale nie pełnego, utopijnego, abstrakcyjnego uniwersalizmu; rozwiązuje wiele indywidualnych ludzkich problemów. Nie jest ona porzuceniem związku ze wspólnotą narodu, lecz - przeciwnie - możliwością rozszerzenia tego typu związków.