Sztuka krytyczna – w polskiej krytyce sztuki (termin wprowadził Ryszard W. Kluszczyński) tym mianem określa się przede wszystkim nurt w polskiej sztuce lat 90., do którego zalicza się umownie zjawiska artystyczne w sposób krytyczny komentujące sytuacje społeczne, polityczne, ekonomiczne, itp., zaistniałe po transformacji ustrojowej 1989 roku.

Ten termin bywa wiązany także z grupą absolwentów tzw. Kowalni – pracowni rzeźby prof. Grzegorza Kowalskiego na warszawskiej ASP kończących studia  na początku lat 90.  XX wieku, takich jak: Paweł Althamer, Katarzyna Kozyra, Artur Żmijewski, (chociaż  do przedstawicieli sztuki krytycznej zalicza się też gdańskich artystów: Dorotę Nieznalską i Grzegorza Klamana). Historycznie termin ten jest wiązany ze sztuką zachodnią lat 70. W Polsce używa się też go na określenie  działań artystów aktywnych politycznie oraz tworzących tzw. sztukę ciała w latach 70. i 80. XX wieku, takich jak: KwieKulik, Jerzy Truszkowski, Atanazy Wiśniewski, Leszek Przyjemski, Grzegorz Kowalski.  więcej