Fowizm - kierunek w malarstwie francuskim początku XX wieku o charakterze ekspresyjnym, powstały w 1905 roku. Fowiści nie stworzyli ugrupowania związanego manifestem i programem. Ich wspólna działalność wynikła z przypadkowego spotkania malarzy o analogicznych poglądach i dążeniach twórczych. Młodzi artyści skupieni wokół Henri Matisse’a: Albert Marquet, André Derain, Maurice de Vlaminck, Raoul Dufy, Georges Braque i Georges Henri Rouault nie mieli określonego programu. Nazwę grupie nadał krytyk sztuki Louis Vauxcelles - ten sam, któremu swą nazwę zawdzięcza też kubizm. Podobnie jak ekspresjonizm niemiecki, także i francuski wywodził się z ducha Paula Gauguina i Vincenta van Gogha, z chęci dokumentowania całkowitej swobody artystycznej i zerwania z naśladowaniem natury w oparciu o wzory: sztuki dawnej, Bliskiego i Środkowego Wschodu, bizantyjskiej mozaiki i sztuki prymitywów. Najistotniejszymi cechami malarstwa fowistów było syntetyczne kształtowanie formy, śmiała deformacja rysunku i stosowanie czystych, płaskich i pełnych światła plam koloru. W obrębie tych tendencji istniały między malarzami dość istotne rozbieżności wynikające ze zróżnicowania poszczególnych indywidualności. Z perspektywy czasu Derain wspominał: „ Barwy stały się dla nas ładunkiem dynamitu. Miały one pochwycić światło. Idea w swej świeżości była czarodziejska, że wszystko można wznieść ponad rzeczywistość. Wielką zasługą tego eksperymentu było wyzwolenie obrazu z wszelkiej zależności od konwencji i naśladowania. Szliśmy wprost do barwy”. W 1907 grupa rozpadła się. <franc. Fauvisme od fauve „zwierz”>