Muzyka klasyczna - w teorii i historii muzyki oraz muzykologii termin ten odnosi się do muzyki klasycyzmu (między 1750 i 1820 rokiem), jednak powszechne rozumienie tego słowa (używane również w piśmiennictwie) definiuje muzykę klasyczną jako muzykę wywodzącą sie z muzycznych tradycji Zachodu (zarówno świeckich jak i religijnych, po trosze także z tradycji antycznej Grecji i Rzymu), charakteryzującą się złożonością zapisu i instrumentacji. Zdecydowaną podstawą, która ukierunkowała charakter muzyki klasycznej stały się odkrycie i rozwój polifonii oraz harmonii, rewolucja w muzyce znana jako Ars nova, ewolucja notacji muzycznej a także zainteresowanie zagadnieniem estetyki w muzyce. Wraz z kolonializmem muzyka klasyczna przedostała się na inne kontynenty, gdzie zaczęto łączyć jej główne motywy z tradycyjnymi motywami muzyki nowoodkrytych terytoriów. Muzyka klasyczna przeznaczona jest wyłącznie do słuchania, a jej koncerty odznaczają się zazwyczaj podniosłą atmosferą. Jak w sztukach pięknych, aspiruje do transcendentnych właściwości emocji, wyrażających uniwersalne prawdy na temat kondycji ludzkiej. O ile ekspresja emocji nie jest cechą właściwą tylko opisywanemu rodzajowi muzyki, o tyle głębia eksploracji zakładana w muzyce klasycznej sprawia, że jej najdoskonalsze przykłady dosięgają tego, co w sztuce uważane jest za najbardziej podniosłe.
Stan na 15.01.2014 r.