Krytyka literacka – rodzaj krytyki poświęcony analizie i racjonalnej ocenie dzieła literackiego zamieszczanej w jakimś aktualnym medium komunikacji, co odróżnia ją od historii literatury, poświęcającej się krytyce i ocenie dzieł ze znacznej perspektywy czasowej ( często w bardziej dokumentującej, naukowej i eklektycznej formie).

Istnieją dwa podstawowe modele krytyki literackiej – pierwsza, która dąży do obiektywizmu i ujęcia naukowego oraz druga – uznająca nieunikniony wpływ jednostkowego punktu widzenia, który często otwarcie eksponuje. Nadrzędną kwestią odróżniającą oba modele jest możliwość kontroli upodobań w odniesieniu do zdolności analitycznych, co z kolei wiąże się z jedną z nadrzędnych funkcji krytyki dziennikarskiej i edukowania upodobań odbiorców.

(w polskiej Wikipedii znajdujemy inną definicję - przyp.  PI)

Krytyka literacka z założenia nie jest wyrazem metody naukowo-badawczej lecz przekonań ideowo-artystycznych. Za prekursora krytyki literackiej uważa się Arystarcha z Samotraki[1]. W Polsce o początkach krytyki literackiej można mówić po roku 1811, kiedy Stanisław Kostka Potocki wydał "Rozprawę o zasadach krytyki i o potrzebie wprowadzenia jej u nas".

 (drobne zmiany red. PI)

Stan na 15.01.2014 r.