„Thomas Morus przeniósł swą Utopię na nieznaną wyspę. Otoczył ją osobliwie ironicznym półmrokiem. W nauce wiele się spierano o to, czy Utopia była pomyślana na serio, czy też jedynie jako żart. Ale jest to fałszywa alternatywa; polega na niedostatecznym zrozumieniu postawionego problemu. W ironicznym dystansie przyjaciela Erazma z Rotterdamu tkwi właśnie pointa. Thomas Morus nie tylko odkrył podstawową strukturę nowożytnego projektowania światów; przejrzał też zarazem jego dwuznaczność. Immanentne światu myślenie i działanie wydaje się niemożliwe bez utopii; wszelako Morus nie był tak naiwny, by popaść we własną utopię”.