Sublimacja [łac. sublimatio, „wznoszenie”], w teorii psychoanalitycznej jeden z mechanizmów obronnych uważany za najdojrzalszy i nie prowadzący do nerwicy; polega na przesunięciu popędu z celu, którego nie można zrealizować, na inny, zastępczy obiekt lub czynność, nie wywołujące zagrożenia ze względu na ich społecznie aprobowany charakter; sublimacji podlega przede wszystkim motywacja o charakterze seksualnym i agresywnym; ważne, zdaniem psychoanalityków, źródło twórczości naukowej i artystycznej, działalności politycznej i innych społecznie cenionych form aktywności.

Sublimacja (od łac. sublimis, wyniosły) – jeden z mechanizmów obronnych znanych w psychologii, odmiana substytucji. Jest to jeden z obronnych mechanizmów osobowości, polegający na przesunięciu popędu (potrzeb, motywów) z celu, którego nie można zrealizować ze względu na niezgodność z przyjętymi zasadami, na inny, zastępczy obiekt lub czynność. (...) Zygmunt Freud uważał, że cały dorobek kultury jest efektem sublimacji popędu seksualnego. więcej

Stan na 29.12.2013 r.

„Trzeci, najstarszy i najdoskonalszy typ człowieka, dzięki szczególnym dyspozycjom unika zarówno zahamowania intelektualnego, jak i nerwicowego przymusu myślenia. Wprawdzie i tu pojawia się stłumienie seksualne, jednakże nie udaje mu się zepchnąć w nieświadomość częściowego popędu rozkoszy seksualnej – libido unika losu stłumienia od samego początku sublimując się w żądzę wiedzy i wzmacnia silny popęd badawczy. Również tutaj badanie staje się poniekąd przymusem i środkiem zastępującym aktywność seksualną, ale wskutek całkowitej odmienności wchodzących tu w grę procesów psychicznych (sublimacja zamiast przebicia się treści z nieświadomości) nie dochodzi tu do powstania nerwicy…”