Proces Boloński (ang. Bologna Process) – ogólnoeuropejskie przedsięwzięcie, którego celem są zmiany w obszarze szkolnictwa wyższego. Proces Boloński został zapoczątkowany 19 czerwca 1999 r. podpisaniem przez ministrów odpowiedzialnych za szkolnictwo wyższe w 29 krajach europejskich dokumentu zwanego Deklaracją Bolońską. (...)

Założenia Procesu

• wprowadzenie systemu „łatwo czytelnych” i porównywalnych stopni (dyplomów),
• wprowadzenie studiów trzystopniowych,
• wprowadzenie punktowego systemu rozliczania osiągnięć studentów (ECTS),
• wspieranie mobilności studentów i pracowników,
• współdziałanie w zakresie zapewniania jakości kształcenia,
• propagowanie spraw europejskich w kształceniu (europejski wymiar kształcenia),
• wdrożenie idei uczenia się przez całe życie,
• współdziałanie uczelni i studentów w realizacji Procesu Bolońskiego,
• propagowanie atrakcyjności Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego poza Europą,
• rozwój kształcenia interdyscyplinarnego,
• zacieśnianie związków kształcenia i badań naukowych,
• zwiększanie dostępności studiów dla kandydatów ze wszystkich grup społecznych, bez względu na ich możliwości finansowe,
• usuwanie przeszkód ograniczających mobilność studentów i pracowników,
• opracowanie i wdrożenie struktur (ram) kwalifikacji.

Działania

Stan realizacji zaleceń Deklaracji Bolońskiej omawiany jest na konferencjach ministrów ds. szkolnictwa wyższego. Odbywają się one co dwa lata i kończą komunikatem podsumowującym dotychczasowe osiągnięcia oraz wyznaczającym dalsze działania. Jednymi z wyników Procesu Bolońskiego są utworzony w marcu 2010 r. Europejski Obszar Szkolnictwa Wyższego, który obecnie skupia 47 państw oraz opracowanie Standardów i wskazówek dotyczących zapewnienia jakości kształcenia (Standards and quidlines for Quality Assurance).

Priorytety

Trzy główne priorytety we wdrażaniu Procesu Bolońskiego na lata 2012-2015 wypracowane na Konferencji Ministrów Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego w Bukareszcie, w kwietniu 2012:

• Zapewnienie wysokiej jakości szkolnictwa wyższego dla wszystkich.
• Zwiększenie zatrudnialności absolwentów.
• Poprawę skali oraz jakości w zakresie mobilności.

Wypracowane wcześniej priorytety:

• wymiar społeczny szkolnictwa wyższego;
• uczenie się przez całe życie w tym wdrożenie krajowych ram kwalifikacji;
• zatrudnialność i współpraca uczelni z rynkiem pracy;
• umiędzynarodowienie studiów;
• wzrost mobilności, tak by w 2020 roku 20% absolwentów szkół wyższych Europejskiej Przestrzeni Szkolnictwa wyższego uczestniczyło w pobycie zagranicznym w ramach studiów. Wspólne kształcenie winno stać się bardziej powszechną praktyką;
• monitorowanie narzędzi służących do klasyfikowania i porównywania instytucji szkolnictwa wyższego w Europie (klasyfikacje i rankingi szkół wyższych w Europie).
• promocji kształcenia przez całe życie;
• podkreślenia znaczenia współpracy z instytucjami szkolnictwa wyższego oraz studentami;
• potrzeby promocji atrakcyjności Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego w świecie.
• wprowadzenie systemu przejrzystych i porównywalnych stopni poprzez wdrożenie Suplementu do Dyplomu,
• przyjęcie systemu kształcenia opartego na dwóch/trzech poziomach kształcenia;
• powszechne stosowanie systemu punktów kredytowych (tj. ECTS- European Credit Transfer System);
• promocja mobilności studentów, nauczycieli akademickich, naukowców oraz personelu administracyjnego;
• promocja współpracy europejskiej w zakresie zwiększenia poziomu jakości szkolnictwa wyższego;
• promocja europejskiego wymiaru szkolnictwa wyższego, szczególnie w zakresie rozwoju zawodowego, mobilności oraz zintegrowanych programów * nauczania, szkolenia i badań. więcej