Edukacja kulturalna to proces przyswajania wartości, wzorców i potrzeb nie tyle - nie wyłącznie - legitymizujący i podtrzymujący tradycyjne, często anachroniczne przekonania i systemy działań, ile wskazujący jednostkom i grupom możliwości i konsekwencje wyborów (również z rezerwuaru tradycji) na drodze dyskusji i poszukiwań, a nie na drodze przemocy symbolicznej.

Kwestią absolutnie kluczową jest akceptacja twierdzenia, że edukacja kulturalna nie ma sensu jeśli nie opiera się na - akceptowanym w danym społeczeństwie (albo grupie lub środowisku lokalnym) wzorcu grzeczności  - czyli wzorcu, uznawanych za prawidłowe, relacji społecznych między zróżnicowanymi kategoriami społecznymi, np.:  młodymi i starymi; kobietami i mężczyznami; bogatymi i biednymi; posiadającymi władzę i podporządkowanymi władzy, itd. Pochodne przyjęcia zasady grzeczności to:

- respektowanie prawa głosu słabszych czy mniej licznych;

- respektowanie prawa wyboru wartości i dóbr kultury;

- respektowanie różnorodności;

- respektowanie zasady wielowymiarowej i niekoniecznie ekwiwalentnej wymiany (DO UT DES - daję abyś dał).

Są to minimalne warunki edukacji kulturalnej; w innych przypadkach zasadne jest używanie raczej pojęcia treningu lub tresury.