Ład przestrzenny – sposób ukształtowania przestrzeni, który tworzy harmonijną całość. Ład przestrzenny uwzględnia w uporządkowanych relacjach uwarunkowania i wymagania[1]:

• funkcjonalne,
• społeczno-gospodarcze,
• środowiskowe,
• kulturowe,
• kompozycyjno-estetyczne.

Ład przestrzenny to główny cel zagospodarowania przestrzennego na wszystkich poziomach planowania: krajowym, regionalnym, lokalnym i funkcjonalnym. W zagospodarowaniu przestrzennym ład przestrzenny oznacza uporządkowanie i harmonię pomiędzy różnymi elementami składowymi przestrzeni i funkcjami struktury przestrzennej, stanowiąc kryterium oceny jakości zmian zagospodarowania w odniesieniu do sprawności procesów społeczno-gospodarczych i jakości życia[2]. więcej

(definicja rekonstruowana)
Jest to takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne. Ład przestrzenny i zrównoważony rozwój to podstawy polityki przestrzennej  JST oraz  organów administracji rządowej.  Minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego dokonuje, w zakresie kształtowania ładu przestrzennego, przeglądu i analizy zasad, sposobu, a także warunków funkcjonowania instytucji, procedur i instrumentów oraz przedkłada Radzie Ministrów propozycje zmian, uwzględniając w szczególności koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju. Koncepcja Przestrzennego Zagospodarowania Kraju to rodzaj dokumentu strategicznego. 

Stan na dzień 6 lipca 2013 roku.

Wieloaspektową definicję ładu przestrzennego podaje Zygmunt Pióro, który uważa, że charakteryzuje się on logiką przestrzenną, czyli funkcjonalnością w rozmieszczeniu elementów struktury; przestrzenną czytelnością, jasnością układu oraz właściwościami wywoływania wyraźnych obrazów przestrzennych w umysłach użytkowników; zachowaniem walorów środowiska przyrodniczego; optymalizacją ruchów osób i towarów; powabem otoczenia; racjonalnym współczynnikiem ekologicznym, czyli dostosowaniem struktur przestrzennych do struktury wzorów zachowań przestrzennych. Autor wyróżnia więc kryteria strukturalne, funkcjonalne, estetyczne i etyczne. Są one (...) w pewnej mierze kulturowo i historycznie zmienne. Niezależnie jednak od ogólnej względności kryteriów ładu przestrzennego istnieją pewne stałe jego elementy, czyli (...) archetypy przestrzenne, na których opierał się porządek społecznie wytwarzanej przestrzeni. Porządek ten to między innymi czytelność planu miasta, łatwość orientacji i zdolność generowania obrazów. Aby plan był czytelny, musi istnieć jasna i konsekwentna zasada jego kształtowania przez zaznaczenie kierunków, frontu i tyłu, centrum oraz wyodrębnienie ważniejszych budynków i punktów orientacyjnych.