Terminu  tego użył po raz pierwszy Ryszard Kapuściński, określając w ten sposób dziennikarzy piszących dla najniższej klasy prasy tabloidowej, tzw. brukowców. Lumpendziennikarze to też synonim    pismaków (tu: marnych, nieudolnych dziennikarzy). Współcześnie, w związku z rozwojem mediów, lumendziennikarzem nazwywa się dziennikarzy pracujących w mediach tabloidowych, nie tylko w prasie. Lumpendziennikarstwo jest zaprzeczeniem dziennikarstwa deontologicznego (kierującego się pełnieniem misji) i prezentuje podejście specyficznie teleologiczne do zawodu dziennikarza, czyli kierowanie się, jako główną zasadą, zyskiem finansowym. W celu osiągnięcia tego zysku, z pominięciem wszelkich zasad etyki dziennikarskiej, lumpendziennikarze wykorzystują i sprzedają plotki przebrane za informację. Najczęściej opisują intymne życie osób publicznych i popularnych, a docierają do takich informacji łamiąc zasady moralne, gdyż według  lumpendziennikarzy cel uświęca środki, zaś celem pośrednim jest zwiększenie sprzedaży, nakładu tytułu czy  oglądalności i słuchalności.

Wg Ryszarda Kapuścińskiego: "(...) całkowicie poza kategoriami dziennikarzy i ludzi mediów mieści się lumpendziennikarstwo. Lumpendziennikarstwo, związane jest z rewolucją technologiczną w komunikacji, staje się coraz popularniejsze. W przypadku lumpendziennikarzy, dla których adekwatne, choć nieco obraźliwe jest też określenie pismacy, mówienie o jakiejkolwiek etyce, nie tylko profesjonalnej, nie ma sensu. Lumpendziennikarzy można znaleźć we wszystkich rodzajach mediów, choć oczywiście najwięcej gromadzą brukowce.(...) Lumpendziennikarstwo jest ewidentnie nieetyczne(...)"