Wg Ewy Nowickiej: "Instytucje to sieć społecznych i zarazem kulturowych stosunków organizujących daną zbiorowość i decydujących o jej specyfice. Pojęcie instytucji obejmuje z jednej strony wszelkie treści zawarte w pojęciu wzoru kulturowego (a więc zjawiska normatywne i behawioralne), a z drugiej strony treść związaną z <podłożem ludzkim> i organizacją życia zbiorowego. (...) Trzeba  bowiem odróżnić aktorów pełniących role społeczne  tworzące instytucję od szerszej zbiorowości osób zdających sobie sprawę z jej istnienia, a nawet znających dobrze jej działanie. (...) Osoby zaangażowane w tę samą instytucję pełnią różne role. (...) Aktorzy, potencjalni aktorzy i odbiorcy tworzą społeczną podstawę istnienia instytucji; wymiar kulturowy instytucji wyraża się w normach i regularnościach zachowań. (...) Analiza instytucji powinna uwzględniać ich wymiar czasowy, przy czym inny jest czas trwania instytucji dla samych aktorów, inny zaś dla szerszej zbiorowości. (...) Analizując instytucję badacz, podobnie jak w wypadku wzoru kulturowego, napotyka problem jej wielkości czy poziomu ogólności. (...) Oparcie podziału  instytucji na kryterium celów, którym służą lub potrzeb, które zaspokajają, wydaje się pewniejsze od podziałów zupełnie przypadkowych i arbitralnych.(...) W konkretnym badaniu istotne jest także ustalenie cech konstytutywnych poszczególnych instytucji, co może się przyczynić do zmniejszenia arbitralności w procedurze ich wyodrębniania. (...) i ważne jest ustalenie ich wzajemnych stosunków w każdej zbiorowości. (...) Zgodnie z przekonaniem niektórych badaczy opis instytucji jest wystarczający do ujęcia całokształtu życia społecznego i kultury. Pogląd ten uważam za przesadzony: wielkie obszary kultury pozostają poza naszą obserwacją, jeśli ograniczymy się do analizy instytucjonalnej."