INTENCJONALNOŚĆ (nowołac. intentionalis - zamierzony, umyślny; od łac. intentio - napięcie, uwaga) - właściwość tego, co zmierza w określonym kierunku; cecha aktów psychicznych skierowanych na przedmiot.
Problem intencjonalności pojawia się już u Arystotelesa (pojęcia są intencjonalnymi odpowiednikami rzeczy), ale intencjonalność rozumianą jako cechę intelektu wyraźnie wyróżnił Tomasz z Akwinu, a później Jan od św. Tomasza, wiążąc ją z zagadnieniem prawdy. Wg Tomasza oraz nawiązujących doń scholastyków, poznanie - dzięki intencjonalności aktów poznawczych, które kierują się ku przedmiotowi w taki sposób, iż łączą się w umyśle poznającego z tym przedmiotem - może być prawdziwe lub fałszywe. Intelekt jednoczy się bowiem poznawczo z rzeczą w sposób z nią zgodny (poznanie prawdziwe) lub niezgodny (poznanie fałszywe). Zgodność ta dotyczy przede wszystkim istnienia i jest możliwa dzięki temu, że w akcie poznawczym zachodzi tożsamość intencjonalna rzeczy istniejącej w umyśle i rzeczy istniejącej realnie - byt i myśl są tym samym w akcie poznania (co stanowi gwarancję realizmu poznawczego). więcej