Wg Barbary Fatygi (2014): " (...) najważniejsze podstawy interdyscyplinarności jako pewnego realnego zbioru praktyk to wciąż:
- w wymiarze indywidualnym - nierespektująca granic wiedzy i granic zinstytucjonalizowanych dyscyplin ciekawość (można ją bardziej elegancko nazwać pasją poznawczą) oraz kompetencja (kiedyś rozumiana węziej i nazywana erudycją);
- w wymiarze zbiorowym - prawo do zmiany przedmiotu badań, stanowiska teoretycznego i/lub metodologicznego, a nawet przynależności instytucjonalnej oraz prawidłowe funkcjonowanie środowisk naukowych (czyli takie przede wszystkim, które opiera się na otwartej dyskusji i merytorycznej krytyce);
- zaś w wymiarze instytucjonalnym - elastyczność, rozwój i respektowanie zasady wolności poszukiwań jako przeciwieństwo nadmiernej specjalizacji i zarazem biurokratyzacji nauki."