W codziennych rozmowach o kolorach używamy słów rozumianych intuicyjnie. Mówimy o kolorach ciepłych i zimnych, kolorach ziemi i zimy, barwach wiosny i jesieni, gamach, tonacjach itp. W rozmowach o sztuce mówimy o kolorach tycjanowskich, zieleni Veronesa, o typowych dla wielkich artystów i wielkich stylów „paletach kolorów” czy „paletach barw”. Poeci nadawali kolor poszczególnym głoskom, a Kandinsky stworzył skomplikowany system wiążący kolory z kształtem figur geometrycznych, przypisujący im brzmienie, a brzmienia te łączący w symfonię kolorów. W większości przypadków mieszanie pojęć z różnych dziedzin nie tylko nie przeszkadza, ale sprzyja wyrażeniu tego, „co poeta miał na myśli”. Problem zaczyna się wtedy, gdy wpisując w przeglądarce internetowej hasło Mona Lisa, zobaczymy sto Liz del Giocondo – od sinoniebieskiej do buraczkowej. 99,99% dzieł sztuki poznajemy nie w oryginale, ale z reprodukcji. Ten sam obraz w dziesięciu albumach i na dziesięciu monitorach ma dwadzieścia różnych wersji.
Problem jest znacznie poważniejszy i ma głęboki wymiar filozoficzny – otóż całą rzeczywistość materialną znamy wyłącznie „z reprodukcji”, ponieważ to, co widzimy, nie jest tym, na co patrzymy, a tylko obrazem, jaki powstaje w mózgu, gdy do naszego oka wpada światło odbite lub wysłane przez to „coś”, na co patrzymy. więcej
NIECODZIENNA UWAGA Redaktorki niniejszego Słownika: gorąco polecam portal WorldMuseum - mądry, ciekawy i do tego PIĘKNY!