Wg Philipa D. Straffina (1993): "<Normalne gry>, takie jak szachy, brydż lub poker, są oczywiscie grami w sensie teorii gier (...) Ale za jej pomocą można też opisać wiele istotnych sytuacji społecznych. Firmy realizujące <strategie korporacyjne> rozgrywają pewną grę. Politycy prowadzący kampanię wyborczą, posłowie dążący do przyjęcia lub odrzucenia jakiejś ustawy, państwa wchodzące w interakcje z innymi państwami uczestniczą w jakichś grach. (...) Kompletna teoria racjonalnego rozgrywania takich gier miałaby bardzo szerokie zastosowanie: mogłaby wskazać najwłaściwszy sposób postępowania w każdej sytuacji konfliktu i kooperacji. (...) Istnieją co najmniej trzy powody, dla których taka ogólna teoria nie jest możliwa.
Po pierwsze, gry rozgrywane w rzeczywistym świecie są zwykle bardzo skomplikowane: trudno wskazać w nich wszystkich graczy, dokładnie opisać ich możliwe strategie i wskazać, do jakich wyników prowadzą, trudno jest także przypisać do poszczególnych wyników wartości wypłat. Daje się jedynie konstruować proste gry, modelujące niektóre istotne elementy rzeczywistości (...)
Drugi problem polega na tym, iż reoria gier zakłada, że gracze zachowują się racjonalnie (...) w realnym świecie rzadko kiedy można to powiedzieć o wszystkich uczestnikach gry. Z drugiej strony, kwestia, w jakim stopniu uczestnicy sytuacji konfliktu i kooperacji postępują racjonalnie, sama w sobie jest interesująca, a właśnie teoria gier daje narzędzia pozwalające to ocenić.
Trzecim i chyba najpoważniejszym ograniczeniem jest fakt, że teoria gier nie potrafi dokładnie przewidzieć przebiegu gier, w których interesy obu graczy nie są dokładnie przeciwstawne, a także takich, w których bierze udział więcej niż dwóch graczy. Dla takich gier istnieje szereg rozwiązań cząstkowych, przykładów, analiz i pomysłów."