Mudéjar (sztuka) - styl w architekturze hiszpańskiej, powstały dzięki wykorzystywaniu w budowlach chrześcijańskich elementów i rozwiązań pochodzących ze sztuki hiszpańsko - arabskiej (również odrębnego fenomenu, którego początki wiążą się z andaluzyjską tradycją murarską, który nigdy bezpośrednio nie dotyczył budowli sakralnych). Styl mudéjar jest zjawiskiem autochtonicznym, dotyczącym wyłącznie obszarów dawnego Al-Andaluz, a jego specyfika dotyczy zarówno strukturalnych, jak i dekoracyjnych elementów architektonicznych (stropów i drzwi pokrytych charakterystyczną boazerią, łuków podkowiastych), a także użycia określonych materiałów (gipsu, cegły, azulejos, drewna itd.). Pojawił się w XII wieku i przetrwał do XVII wieku. Największy jego rozkwit nastąpił w okresie gotyku (XV–XVI w.). W XIX stuleciu powstał nawiązujący do opisywanego styl zwany neomudéjar. Jego cechy charakterystyczne to bogactwo dekoracji ornamentalnych wykonywanych w stiuku, drewnie i cegle, którymi pokrywano płaszczyzny tak, by ściany przypominały haftowane lub tkane draperie. Unikano za to przedstawień postaci ludzkich lub zwierzęcych. Wykorzystywano łuki typowe dla architektury mauretańskiej. Pomieszczenia przykrywano stropami kasetonowymi i sklepieniami stalaktytowymi. Stosowano również azulejos.
Katedra w Teruel zbudowana w stylu murdéjar.
stan na 15.01.2014 r.