(definicja rekonstruowana)
Dziedzictwo architektoniczne to dobra trwałe, obejmujące:
1. zabytki: wszelkie budowle i obiekty wyróżniające się szczególną wartością historyczną, archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną, włącznie z ich częściami składowymi i wyposażeniem;
2. zespoły budynków: jednolite zespoły zabudowy miejskiej lub wiejskiej wyróżniające się szczególną wartością historyczną, archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną, na tyle zwarte, aby tworzyły określoną jednostkę urbanistyczną;
3. tereny: dzieła stworzone wspólnie przez człowieka i naturę, stanowiące obszary częściowo zabudowane, dostatecznie wyodrębnione i jednolite, aby tworzyły jednostkę urbanistyczną, mającą szczególną wartość historyczną, archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną.
Państwa członkowskie Rady Europy, sygnatariusze "Konwencji o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy", uznają, że dziedzictwo to stanowi, niczym niezastąpione, odzwierciedlenie bogactwa i zróżnicowania dziedzictwa kulturowego Europy.
Stan na dzień 6 lipca 2013 roku.