Pojęcie filozofii postmodernistycznej odnosi się do wypowiedzi i prac, które pojawiły się głównie w latach 60., zwłaszcza we Francji (a przez Amerykanów określane są jako „French Theory”). Pod określeniem tym, odnoszącym się do wyobrażenia, jakie tamta epoka miała o swojej kondycji (po-nowoczesność) i spopularyzowanym głównie przez filozofię Jeana Françoisa Lyotarda, kryje się silna krytyka właściwych zachodniej nowoczesnej kulturze tradycji i racjonalizmu oraz propozycja nowych sposobów odczytywania tekstów kultury i historii. W myśli tej widać wpływy marksizmu, Kierkegaardowskiej i Nietzscheańskiej krytyki racjonalności, fenomenologii Husserla i Heideggera, psychoanalizy Zygmunta Freuda i Jacquesa Lacana, strukturalizmu Claude’a Lévi-Straussa, a także lingwistyki i krytyki literackiej. Wśród przedstawicieli tego nurtu wymienia się filozofów takich jak Michel Foucault, Gilles Deleuze i Jacques Derrida, a także Louis Althusser, Cornelius Castoriadis, Jean François Lyotard, Jean Baudrillard, Felix Guattari, Luce Irigaray, Alain Badiou, Jean-Luc Nancy, Philippe Lacoue-Labarthe, Julia Kristeva (we Francji), Paul Feyerabend, Stanley Cavell, Richard Rorty, Fredric Jameson, Judith Butler, Avital Ronell (w USA); Gianni Vattimo, Mario Perniola, Giorgio Agamben (we Włoszech); Peter Sloterdijk (w Niemczech), Sławoj Żiżek (w Słowenii). Łączy ich wszystkich krytyczna, podejrzliwa postawa intelektualna i swobodny stosunek do ideologicznych tradycji zachodniej nowoczesności bądź zupełne z nimi zerwanie. Lecz jedność ich myśli, podobnie zresztą jak sama nazwa „postmodernizm”, poddawana jest w wątpliwość i budzi liczne kontrowersje. więcej
Stan na 22.12.2013 r. (drobne zmiany red. - AD)