DRAMATURGIA FILMOWA

Zasady dramaturgii filmowej nie odbiegają od klasycznego kanonu opisanego przez Arystotelesa w "Poetyce". W ujęciu Arystotelesa akcja dramaturgiczna jest naśladowczym przedstawieniem ludzkiego działania, odznaczającym się kompletnością i określoną wielkością. Fabuła posiada cechę właściwej wielkości i pełnej, skończonej całości, wtedy, gdy składa się z początku, środka i zakończenia. Poprawnie skonstruowany dramat (filmowy) powinien składać się z trzech aktów. Akt I, czyli - w ujęciu Arystotelesa – początek, stanowi zawiązanie akcji i zawiera określenie czasu i przestrzeni, prezentację głównych postaci oraz sytuacji wyjściowej. W końcowej jego partii mieści się także pierwszy punkt zwrotny, którym jest zdarzenie zmieniające tok akcji i zmuszające bohatera do podjęcia zdecydowanych działań. Ponieważ akt II przedstawia konflikt bohatera z siłami przeciwnymi jego zamiarom (konflikt protagonisty z antagonistą) nazywany jest konfrontacją. Arystotelesowski „środek” składa się z serii zdarzeń, które – w związku z pojawiającymi się komplikacjami – wywołują wzrost napięcia dramatycznego. Perypetie, jakich doświadcza bohater w akcie II, prowadzą do kolejnej kulminacji – drugiego punktu zwrotnego. Akt III zawiera rozwiązanie konfliktu kluczowego dla przedstawianej historii (może to być np. rozwiązanie zagadki kryminalnej). Rozstrzygnięcie to jest punktem kulminacyjnym całej konstrukcji dramaturgicznej filmu, po nim wygasają sprzeczności, które nadawały dynamikę i wywoływały napięcia. Po punkcie kulminacyjnym (klimaks) następuje zazwyczaj wybrzmienie, czyli epilog podsumowujący całość historii. Każdy akt powtarza w skali mikro makrostrukturę całości, tzn. posiada wewnętrzną linię wzrostu napięcia dramatycznego i jego wyciszenia w zakończeniu aktu; składa się też z sytuacji wyjściowej, rozwoju i zakończenia oraz posiada punkt kulminacyjny (…).