Słownik pojęć i tekstów kultury definiuje plan filmowy następująco:
1. miejsce, gdzie wykonywane są zdjęcia filmowe, inaczej zwane planem zdjęciowym.
2. jeden z najważniejszych wyznaczników kompozycji ujęcia, wskazujący na odległość kamery od filmowanego obiektu, a zatem określający zasięg widzenia kamery. Pożądany plan filmowy uzyskiwany jest przez odpowiednie skomponowanie przestrzeni, oświetlenie i użycie odpowiednio dobranego obiektywu. Ścisłe podporządkowanie konkretnych planów filmowych do konkretnych ujęć odbywa się przed realizacją, na poziomie scenopisu. Repertuar planów filmowych wykrystalizował się już po pierwszych dziesięcioleciach istnienia kina, a ich podział wiąże się z określeniem proporcji sylwetki aktora względem całości obrazu. Ujęcie nie musi być jednak realizowane w jednym planie. Dynamiczne zmiany planów można uzyskać przez ruchy kamery lub obiektów, operowanie ostrością i oświetleniem, wreszcie przez transfokację, czyli dokonanie zmiany ogniskowej obiektywu.
3. element wewnętrznego uporządkowania struktury przestrzennej ujęcia. Obiekty o największym znaczeniu, znajdujące się najbliżej kamery, nazywa się pierwszym planem, te widoczne za nimi, mniejsze i znaczeniowo podporządkowane – drugim planem, itd., aż do pełnej głębokości obrazu. Dzięki uzyskaniu efektu głębi ostrości, możliwe stało się równoważne istnienie kilku planów w jednym ujęciu. Wszystkim planom filmowym w zasadzie odpowiadają plany dźwiękowe, choć są one z reguły bardziej złożone.