Praktyki kulturalne to uporządkowane (czyli uwzorowane*) ludzkie zachowania, tworzące całości o charakterze autotelicznym lub instrumentalnym. Wewnętrznie i zewnętrznie porządkują je wzorce kulturowe*, które nadają zachowaniom - na ogół bardzo skomplikowane - wartości i znaczenia. Praktyki te można podzielić na:
a) praktyki indywidualne skierowane przez jednostkę:
- ku sobie samej, (w tym na ciało - np. w zabiegach upiększających i/lub na świadomość, psyche, emocje, itp. - np. poprzez uczenie się, panowanie nad nastrojami, itd.);
- ku partnerowi (ludzkiemu bądź nie-ludzkiemu; w tym również ku takim "partnerom" jak abstrakcje czy procesy - np.: w interakcji z narzeczonym, córką albo łyżką, komputerem, albo ideą, albo chorobą własną lub cudzą, itd.);
- ku grupie ludzi lub innych podmiotów, (np.: przez ucznia ku nauczycielom, przez artystę ku ideom );
- ku światu jako wyobrażonej całości (np.: gdy jako jednostki wyrażamy swój światopogląd);
b) praktyki zbiorowe skierowane przez grupę (grupy) społeczną:
- ku sobie samej (własnym członkom - np.: gdy grupa kogoś wyklucza );
- ku pojedynczym partnerom (ludzkim lub nie-ludzkim, zbiorowym lub indywidualnym - np.: gdy grupa dokonuje destrukcji lub coś wspólnie wytwarza);
- ku wielu różnym grupom (np.: w trakcie zabawy albo wojny);
- ku światu jako wyobrażonej całości (np.: gdy grupa organizuje zbiorowe działania proekologiczne).
Zachowania, składające się na praktyki kulturalne posiadają wartość i znaczenie oraz mniej lub bardziej wyraźne granice (początek i koniec - w wypadku praktyk złożonych: również w obrębie danego cyklu, fazy czy etapu).
Ponadto praktyki kulturalne są:
a) ograniczane uwarunkowaniami terytorialnymi (geograficzno-przyrodniczymi), społecznymi (np. przynależnością do danej klasy i/lub warstwy społecznej, albo konkretnego środowiska lokalnego) ekonomicznymi (np. ograniczeniami lub brakiem ograniczeń dochodowych), politycznymi (np. rozwiązaniami w zakresie centralnej i lokalnej polityki społecznej i kulturalnej), somatycznymi (np. niepełnosprawność), psychologicznymi (np. upodobaniami, poziomem kompetencji i potrzeb);
b) rozwijane i intensyfikowane dzięki edukacji kulturalnej i zabiegom animacyjnym w grupach i instytucjach społecznych, do których należą jednostki.
*Uwaga: w teorii żywej kultury precyzyjnie rozróżniamy wzory i wzorce kulturowe.