konsumpcja [łac.], ekon. wydatki ponoszone przez gospodarstwa domowe na zakup dóbr i usług; część, oprócz oszczędności, rozporządzalnych dochodów gospodarstw domowych; składnik — oprócz inwestycji, wydatków państwa i eksportu netto — globalnego popytu.
W makroekonomii zależność konsumpcji od rozporządzalnych dochodów jest ujmowana różnorodnie. Zdaniem J.M. Keynesa wydatki konsumpcyjne są rosnącą funkcją rozporządzalnych dochodów; o tym, jaka część przyrostu dochodów zostanie przeznaczona na konsumpcję, decyduje krańcowa skłonność do konsumpcji (KSK); jest ona zróżnicowana w grupach społecznych o różnym poziomie dochodów (ubożsi mają wyższą KSK niż bogaci) oraz między poszczególnymi krajami (np. w Japonii KSK jest niższa niż w USA). Według M. Friedmana nie ma bezpośredniego związku między bieżącą konsumpcją a rozporządzalnymi dochodami; poziom konsumpcji jest względnie stały i zależy od tzw. permanentnego dochodu, czyli przeciętnego dochodu w długim okresie; wahania bieżących dochodów nie wpływają na poziom konsumpcji, a na poziom oszczędności. Modyfikacją koncepcji Friedmana jest hipoteza cyklu życia F. Modiglianiego i A. Ando; zakłada ona, iż poziom konsumpcji jest stały i zależy od sumy dochodów uzyskanych w ciągu całego życia; początkowo gospodarstwa domowe zadłużają się, by osiągnąć założony poziom konsumpcji, następnie, w miarę wzrostu dochodów, spłacają zadłużenie i gromadzą oszczędności w celu utrzymania osiągniętego poziomu życia w wieku emerytalnym.