PRAGMATYKA

Wg Renaty Grzegorczykowej (2014): "Termin pragmatyka, wprowadzony przez Charlesa Morrisa (1938), używany jest we współczesnym językoznawstwie w odniesieniu do trzech różnych typów zjawisk: (1) wszelkich informacji charakteryzujących użytkowników znaku (ich stan mentalny, emocjonalny, postawę modalną), (2) sposobu używania znaków, zależnego od sytuacji komunikacyjnej (reguły użycia wyrażeń językowych), (3) do tej części informacji, przekazywanej w akcie komunikacji, która jest warunkowana przez sytuację komunikacyjną. To ostatnie rozumienie jest najbardziej rozpowszechnione we współczesnym językoznawstwie (...).  Informacje wprowadzane pragmatycznie w akcie komunikacji to przede wszystkim odczytanie okazjonalizmów (tu, dziś, on ), implikatur i aluzji, a także rozumienie wypowiedzi zależne od wiedzy pozajęzykowej (faktograficznej) rozmówców. Istnieje cały szereg kwestii dyskusyjnych przy oddzielaniu informacji semantycznych (przekazywanych przez kod językowy) od pragmatycznych. Są to: (1) różne typy odczytań znaczeń niedosłownych, oparte na wnioskowaniu i danych sytuacyjnych (frazeologizmy, metafory, ironia), (2) subiektywne przeżycia i oceny rozmówców, zależne od ich wiedzy i przekonań, (3) indywidualna wiedza (wyobrażenia) rozmówców o denotowanych obiektach, fundująca przekaz komunikatu."