Wg Charlesa Sandersa Peirce'a (1931-1958): "Znaczenie (...) jest w swym pierwotnym sensie przekładem znaku na inny system znaków (...) Znaczeniem znaku jest znak, na który można go przełożyć. (...) Przedmiot znaku jest jedną sprawą, a znaczenie inną. Przedmiot jest rzeczą lub zdarzeniem, w każdym razie czymś nieokreślonym, do czego znak się odnosi. Znaczeniem znaku jest idea, która go wiąże z tym przedmiotem. (...) Znak ma również trzy interpretanty: swego interpretanta takiego, jaki jest reprezentowany, czyli podsuwany rozumieniu; swego interpretanta takiego jaki został wytworzony, oraz swego interpretanta właściwego."
Wg Paula Ricoeura (1976): "Pojęcie znaczenia dopuszcza dwie interpretacje, które odzwierciedlają podstawową dialektykę zachodzącą między zdarzeniem i znaczeniem. Znaczenie to zarazem znaczenie dla mówiącego, to jest to, co on chciał powiedzieć, oraz to, co znaczy samo zdanie, to jest wynik syntezy między funkcją identyfikacji i funkcją orzekania. Innymi słowy, znaczenie jest zarazem noetyczne [bezpośrednio poznawalne] i noematyczne [będące treścią myśli]. (...) Znaczenie dla mówiącego (autora) odciska swój ślad na znaczeniu wypowiedzi."
Wg Umberto Eco (1991): "Znaczenie powinniśmy natomiast pojmować jako to, co zostaje przez kod połączone związkiem semazjologicznym z oznacznikiem. Innymi słowy, kod ustala, że dany oznacznik komunikuje dane znaczenie. Czy zaś znaczenie to realizuje się w umyśle mówiącego w postaci pojęcia, czy też w społeczeństwie w postaci średniej konkretnych użyć - to wszysko jest rzeczą dyscyplin takich jak psychologia czy statystyka. Z chwilą gdy semiologia usiłuje zdefiniować znaczenie, przez dziwny paradoks przestaje być sobą, a staje się logiką, psychologią lub metafizyką."