Zdanie (łac. sententia) – w językoznawstwie termin ten oznacza wypowiedzenie, służące do zakomunikowania jakiejś treści. Aby wypowiedzenie było zdaniem, musi zawierać orzeczenie. W języku polskim podmiot może pozostać domyślny ze względu na możliwość zidentyfikowania wykonawcy czynności na podstawie końcówki fleksyjnej czasownika w orzeczeniu. Zdaniem jest również tak krótkie wypowiedzenie jak: Wyszedłem. – w którym podmiotem – wykonawcą czynności jest "ja" (forma czasownika sugeruje, że jest to pierwsza osoba liczby pojedynczej). Możliwe jest również zdanie bezpodmiotowe, np. Świtało.; Zbudowano most.
Wypowiedzenie niezawierające orzeczenia to równoważnik zdania. Np.: Hej, skarbie!; Tylko spokojnie.; Co?; Dobranoc!. W języku rosyjskim interpretacja składni różni się od polskiej: wypowiedzenie może być uznane za zdanie nawet wtedy, gdy orzeczenie nie jest wyrażone, a jest domyślne. Wobec tego zdanie może się składać z jednego rzeczownika, na przykład «Вечер.» ("wieczór"), bowiem orzeczeniem domyślnym będzie tutaj niewyrażony czasownik есть ("jest"). Takie orzeczenie określa się mianem orzeczenia w formie zerowej (сказуемое в нулевой форме). Ten typ zdania w językach wschodniosłowiańskich jest często stosowany.
Zdania, w zależności od celu ich wypowiadania, można podzielić na oznajmujące (Jan niedawno sprzedał samochód.), pytające (Kiedy spotkałeś ją po raz pierwszy?) i rozkazujące (Nie dotykaj moich rzeczy!). Każdemu z tych typów odpowiada charakterystyczny znak interpunkcyjny, odpowiednio: kropka, pytajnik, wykrzyknik.
Ze względu na złożoność budowy wyróżnia się zdania nierozwinięte (tylko z podmiotem i orzeczeniem) i rozwinięte (mające więcej elementów składowych, takich jak przydawka, dopełnienie czy okolicznik).
Wypowiedzi dłuższe, zawierające więcej niż jedno orzeczenie, to zdania złożone. W zależności od relacji między poszczególnymi elementami, są to zdania złożone współrzędnie(parataktycznie) lub podrzędnie (hipotaktycznie).więcej