Wg Romana Jakobsona i Morrisa Halle (1962): "Kod cech używany przez słuchacza nie wyczerpuje informacji, którą słuchacz otrzymuje za pośrednictwem dźwięków odbieranego tekstu. Słuchacz wydobywa z postaci dźwiękowej tekstu dane do identyfikacji nadawcy. Zestawiając kod mówiącego ze swoim własnym kodem cech, słuchacz może robić wnioski na temat pochodzenia, wykształcenia i środowiska społecznego nadawcy. Naturalne właściwości dźwięków pozwalają określić płeć, wiek i psychofizjologiczny typ nadawcy, wreszcie - poznać po głosie znajomego."
Wg Umberto Eco (1991): "W przypadku języka kod zostaje ustanowiony w drodze krystalizacji społecznej i odzwierciedla pewną średnią ustaloną przez uzus; z chwilą zaś ustanowienia kodu wszyscy mówiący zaczynają używać tych samych znaków w odniesieniu do tych samych pojęć, łącząc je według z góry danych reguł. Kod może również zostać ustanowiony przez taką czy inną władzę, a następnie narzucony danej grupie (...) i wtedy grupa ta używa go, świadomie uznając go jako taki. Inne kody, na przykład język, mają wprawdzie wartość wiążącą, ale są używane nieświadomie przez mówiących (...) Kod jest strukturą wypracowaną pod postacią modelu; postuluje się, że leży ona u podstaw szeregu konkretnych i indywidualnych komunikatów, które dostosowują się do niej i stają się komunikatywne tylko w odniesieniu do niej. Wszelki kod może być porównany z innymi kodami poprzez wypracowanie wspólnego kodu, szerszego i bardziej szkieletowego. (...) Kod stanowi uporządkowanie (...) symboli w system różnic i opozycji, a jednocześnie obejmuje reguły ich łączenia."
Wg Daniela Chandlera (1999): "Konwencje, na których opierają się kody, odzwierciedlają społeczny wymiar semiotyki. Kod jest zbiorem praktyk, znanych użytkownikom medium."