Zjawisko społeczne polegające na braku domu lub miejsca stałego pobytu gwarantującego jednostce lub rodzinie poczucie bezpieczeństwa, zapewniającego schronienie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi oraz zaspokojenie podstawowych potrzeb na poziomie uznawanym w danym społeczeństwie za wystarczający. Można wyróżnić bezdomność dobrowolną, będącą wynikiem wyboru takiego właśnie stylu życia, bezdomność spowodowaną przyczynami obiektywnymi, niezależnymi od człowieka oraz bezdomność będącą wynikiem rozwoju cywilizacyjnego.
Bezdomność dobrowolna to określony styl życia przyjęty np. przez wyznawców różnych religii, jak żebrzący mnisi buddyjscy (bhikszu), żebracy w tradycyjnych społecznościach muzułmańskich czy też ludzie luźni w XV-XVIII w. w Europie, prowadzący koczowniczy tryb życia Cyganie lub nomadowie, także kloszardzi. Bezdomność spowodowana przyczynami niezależnymi od człowieka to np. utrata domu w wyniku klęsk żywiołowych. Bezdomność będąca wynikiem rozwoju cywilizacyjnego i takich procesów jak industrializacja, urbanizacja, redystrybucja władzy politycznej, dekolonizacja, wojny, rewolucje jest we współczesnych społeczeństwach bardzo ważnym problemem. Zjawisko to nasila się szczególnie w okresach recesji gospodarczych i wzrostu bezrobocia, a co za tym idzie - postępującej pauperyzacji społeczeństwa. Często staje się przyczyną patologii społecznej. Bezdomność jest jedną z dziedzin będących przedmiotem polityki społecznej państwa.