GENIUS LOCI

"Pod pojęciem ducha miejsca (genius loci) rozumie się wyraz tożsamości miejsca, które staje się przez to miejscem znaczącym. Można przyjąć, że każde miejsce ma swego ducha, tj. swój genius loci, który jest związany z tradycją. Zanim jednak ów duch zostanie odkryty i nazwany przez społeczność lokalną, miejsce pozostaje martwe, jest więc raczej nie-miejscem. (...) Tradycja jest bardziej przypisana do miejsca niż do ludzi. Tradycja miejsca najbardziej spektakularnie wiąże się z kulturą materialną danej grupy społecznej, która to kultura opiera się jednak na kulturze symbolicznej, a zwłaszcza normatywnej. Zarówno bowiem poszczególne budowle, jak i sposoby zagospodarowania przestrzennego są zgodne z wartościami i normami danej grupy. Tradycję miejsca można więc wiązać z tożsamością terytorialną danej grupy społecznej, a zatem i z jej ruchliwością przestrzenną. Tradycję miejsca można zatem utożsamiać z jego duchem. Duch miejsca jest więc kategorią obiektywną, a przynajmniej intersubiektywną. (...) Duch miejsca jest korelatem kultury symbolicznej i normatywnej."