Aliteracja (łac. ad + litera) to następujące po sobie powtarzanie w celach ekspresywnych jednej lub kilku głosek na początku lub w akcentowanych pozycjach kolejnych wyrazów tworzących zdanie lub wers, dzięki czemu uzyskuje się pewien zamierzony efekt brzmieniowy. Aliteracja często była używana w dawnej poezji, szczególnie w klasycznej greckiej i rzymskiej a także indyjskiej. W literaturze starogermańskiej i skandynawskiej (islandzkiej) przyjęła się jako wymóg formalny wersu, czego ślady wciąż spotykamy we współczesnej poezji niemieckiej. W niektórych językach, jak angielski i francuski, za aliterację uważa się tylko powtórzenia spółgłoskowe. Szczególnym rodzajem aliteracji jest onomatopeja. Przykłady:
- przecież pięknie pana przepraszam
- it takes two to tango (ang.) - do tanga trzeba dwojga
- Veni, vidi, vici (łac., przypisywane Cezarowi) - Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem)
   
Stan na 10.12.3013 r.