Wg Słownika terminologicznego sztuk pięknych: "porządki architektoniczne: systemy konstrukcyjno-kompozycyjne, których elementy są powiązane określonymi proporcjami - obliczanymi wg jednostki zwanej modułem - i odznaczają się jednolitą formą. Najbardziej charakterystycznym elementem każdego porządku architektonicznego jest kolumna, a zwłaszcza głowica. Podstawowe rodzaje porządków architektonicznych wykształciły się w starożytności, w kręgu kultury klasycznej (...)." 

Porządek architektoniczny to system konstrukcyjno-dekoracyjny, którego elementy, o określonym kształcie i sposobie dekoracji, są powiązane określonymi proporcjami obliczanymi za pomocą modułów. Porządek obejmuje podporę (kolumna z bazą, trzonem i głowicą) oraz belkowanie. Najbardziej wyróżniającym elementem każdego porządku jest głowica.

Podstawowe porządki architektoniczne wykształciły się w starożytności, w kręgu kultury klasycznej. W końcu VII wieku p.n.e. ustaliły się w Grecji zasady porządku doryckiego (prawdopodobnie najstarszy) i jońskiego (wywodzi się z Azji Mniejszej). Oprócz nich wyróżnia się następujące porządki:

• koryncki - trzeci po doryckim i jońskim klasyczny porządek grecki, wynaleziony w Atenach w V wieku p.n.e.,
• toskański - najprostszy, prawdopodobnie wywodzi się ze świątyń etruskich,
• kompozytowy - wynalazek rzymski, połączenie porządku jońskiego i korynckiego. więcej