Interdyscyplinarność – rodzaj współpracy naukowej, w której naukowcy, stosując typowe dla swoich dyscyplin metody badawcze, starają się doprecyzować wstępnie sformułowany problem. W wyniku działań interdyscyplinarnych powstaje specyficzna nowa wiedza przedstawiająca podejście odmienne od podejść reprezentowanych przez dziedziny, na których się opiera.

Przykładem nauki interdyscyplinarnej jest kognitywistyka.

Wg  Zbigniewa Klocha (2007): "(...) interdyscyplinarność jest immanentną cechą wszelkich naukowych dociekań. Trudno też mówić o jednorodnej metodologii badań interdyscyplinarnych, w grę wchodzi raczej szereg niesprzecznych podejść metodologicznych, których efektem powinna być spójna wypowiedź. Odrębność metodyk, eklektyzm metodologii nie jest zazwyczaj sam w sobie płodny poznawczo, to raczej rozległa wiedza pozwalająca patrzeć na problem z różnych perspektyw przynosi interesujące wyniki. Póki co, nie ma czegoś takiego jak metodologia interdyscyplinarna, w ścisłym sensie terminu. Być może nad tą sprawa warto się zastanowić, być może nowe konwencje zostaną wypracowane, być może tendencje, o których tu mowa przeminą i powrót do specjalizacji znów stanie się kanonem badawczym. Historia humanistyki zna nawiązania do zapomnianych wątków i pomysłów, które, jeśli po latach wracają, to powracają zazwyczaj w zmienionej, innej postaci, jak to chociażby miało miejsce z zainteresowaniem biografią autora w kontekście jego literackiego dzieła."

Wg Barbary Fatygi (2014): " (...) najważniejsze podstawy interdyscyplinarności jako pewnego realnego zbioru praktyk to wciąż:

- w wymiarze indywidualnym - nierespektująca granic wiedzy i granic zinstytucjonalizowanych dyscyplin ciekawość (można ją bardziej elegancko nazwać pasją poznawczą) oraz kompetencja (kiedyś rozumiana węziej i nazywana erudycją);

- w wymiarze zbiorowym - prawo do zmiany przedmiotu badań, stanowiska teoretycznego i/lub metodologicznego, a nawet przynależności instytucjonalnej oraz prawidłowe funkcjonowanie środowisk naukowych (czyli takie przede wszystkim, które opiera się na otwartej dyskusji i merytorycznej krytyce);

- zaś w wymiarze instytucjonalnym - elastyczność, rozwój i respektowanie zasady wolności poszukiwań jako przeciwieństwo nadmiernej specjalizacji i zarazem biurokratyzacji nauki."

Wg Szymona Wróbla (2014): "Zatem idea interdyscyplinarności uwięziona jest w pewnej beznadziejnej alternatywie: albo jedność nauki jest nie do utrzymania, ale wówczas, nie do utrzymania jest też idea interdyscyplinarności, albowiem współpraca między dyscyplinami posługującymi się różnymi nie sprowadzalnymi do siebie metodologiami (językami opisu) jest niemożliwa, a może nawet szkodliwa, albo też jedność nauki da się dowieść, ale wtedy problem  interdyscyplinarności staje się problemem pozornym, albowiem pozorna jest autonomia poszczególnych dyscyplin naukowych"