Język kaszubski, dialekt kaszubski (nazwy własne: kaszëbsczi jãzëk, kaszëbskô mòwa, pòmòrsczi jãzëk, kaszëbskò-słowińskô mòwa) – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego. Często przyjmowane jest stanowisko pośrednie, unika się określania jej jako „język” lub „dialekt” albo określa się ją jako etnolekt[3]. Z prawnego punktu widzenia kaszubszczyzna jest w Polsce językiem regionalnym. Kaszubskim posługuje się w Polsce na co dzień 108 tys.[1] Kaszubów. Jest on jedyną pozostałością słowiańskich dialektów pomorskich. Należy do grupy języków lechickich, w jej centralnej odmianie, jest bliski standardowemu językowi polskiemu, z wpływami języka połabskiego, dolnoniemieckiego i staropruskiego[4]. Najstarsze teksty zawierające zapisy kaszubskie pochodzą z 1402 r., przy czym są to teksty polskojęzyczne zawierające kaszubizmy, a nie teksty zapisane w całości po kaszubsku[4]. Za najstarsze druki kaszubskie uważane są Duchowne piesnie Dra Marcina Luthera i inszich naboznich mężów Szymona Krofeya z roku 1586, jak i z roku 1643 Michała Pontanusa Mały Catechism Niemiecko Wándalski abo Slowięski. Używana obecnie forma pisana języka kaszubskiego jest ewolucyjnym przekształceniem zapisu zaproponowanego w 1879 roku przez Floriana Ceynowę w wydanej w 1879 roku w Poznaniu Zarés  do Grammatikj Kašébsko-Słovjnskjè Mòvé.  więcej 

 (drobne zmiany red. - KM)