Site-specific – dziedzina sztuki obejmująca dzieła sztuki stworzone z myślą o funkcjonowaniu w precyzyjnie określonym miejscu. Miejsce to zazwyczaj znane jest z góry – uwzględniane już w stadium projekcyjnym samego dzieła. Koncepcja wyrosła z wielkich realizacji ziemych – pracy z nurtu land art.[1] Pierwotnie, na fali ruchów kontestacyjnych, formułowania się kontrkultury (...) na miejsca realizacji dzieł wybierano przestrzenie nie mieszczące się w ówczesnym języku świata sztuki. Sam termin site-specific został zdefiniowany i spopularyzowany przez Roberta Irwina, jednak  jeszcze wcześniej pojawia się w latach siedemdziesiątych, używany przez rzeźbiarzy realizujących publiczne zamówienia na obszerne miejskie przestrzenie,[2] takich jak Lloyd Hamrol czy Athena Tacha. (...) Prace site-specific często polegają na połączeniu "stacjonarnych" elementów rzeźbiarskich z elementami krajobrazu – dla dzieł plenerowych, bądź architekturą – dla realizacji we wnętrzach. Formuła dzieła często poprzedzona jest badaniem kulturowej matrycy miejsca – uwzględniającym jego aspekty historyczne, architektoniczne, topograficzne, środowiskowe, społeczne, krajobraz pierwotny czy historię krajobrazu kulturowego. Opiera się na uwypukleniu dostrzegalnych, bądź odkrywaniu ukrytych w przestrzeni znaczeń, ich przetworzeniu i prezentacji. Prace prezentowane w przestrzeni zamkniętej są często tworzone w porozumieniu z architektami budynków, czasem zaś przez nich samych. (...)

Polscy artyści zajmujący się sztuką site-specific to: Józef Szajna, Stanisław Zamecznik, Andrzej Matuszewski, Mikołaj Smoczyński, Krzysztof Wodiczko, Zbigniew Taszycki, Joanna Rajkowska.

 (drobne zmiany red. - KM)