Churrigueryzm - nurt stylu barokowego w architekturze, charakterystyczny dla hiszpańskiego baroku, który za pośrednictwem podróżników przedostał się do Nowego Świata, przede wszystkim na tereny dawnych wicekrólestw Peru i Nowej Hiszpanii (Meksyk), gdzie rozwinął się pod nazwą baroku estipe. Termin pochodzi od nazwiska José Benito de Churriguera  należącego do hiszpańskiej rodziny architektów (...), których dzieła odznaczały się niezmiernie bogatą dekoracyjnością. Wpływ braci Churriguera na innych artystów sprawił, że nazwa poszerzyła swój zakres o całokształt hiszpańskiej architektury barokowej pierwszych trzech dekad XVIII stulecia, w której dominowały przesycona ornamentacja i niezwykła obfitość rzeźbiarskich detali. Kościoły i pałace tamtego okresu charakteryzują się znacznym nagromadzeniem dekoracji  architektonicznych, rzeźbiarskich i malarskich, które przesłaniają układ konstrukcyjny budowli. Styl łączy ze sobą detale włoskie, niderlandzkie i motywy meksykańskie, tworząc często zawiły wzór roślinny w postaci splątanych ornamentów umieszczanych na płaszczyznach ścian z dodatkiem kwiatonów, festonów, gęsto łamanych gzymsów czy spiralnych kolumn. Stanowił zespolenie zdobniczych form późnego gotyku hiszpańskiego i plateresco. Najważniejsze do dziś zachowane dzieła reprezentujące churrigueryzm znajdują się w Salamance (m. in. Rynek, ołtarz Konwentu Świętego Sebastiana, chór Nowej Katedry), kilku miastach Meksyku (Katedra w Zacatecas, Świątynia Karmen w San Luis Potosí, fasada Kościoła Świętego Franciszka w Puebla, parafia Świętej Prisca w Taxco ) oraz peruwiańskich - w Limie (Kościół Świętego Augustyna i Bazylika Najświętszej Pani) i Huancavelica (Katedra Świętego Antoniego).

Ołtarz główny w kościele świętego Szczepana w Salamance

Stan na 18.01.2014 r.