Realizm magiczny -  XX wieczny, południowoamerykański gatunek meta-lingwistyczny i literacki, który w  ogólnym sensie wyraża estetyczną troskę oraz chęć ukazywania tego co irrealne lub dziwne jako codzienne i powszechne. Realizm magiczny nie polega na niezwykłych, „magicznych“ sposobach literackiego przekazu; jego celem nie jest wywoływanie emocji lecz wyrażanie ich, co stanowi najistotniejszą postulowaną przez opisywany gatunek postawę wobec rzeczywistości. To odczucia ludzkie są niezrozumiałe, irrealne, magiczne, zatem tylko ich wyrażanie pozwala otrzeć się o ich istotę. Gatunek podziela niektóre cechy realizmu epickiego jak np. zamysł nadania wewnętrznego prawdopodobieństwa istnienia tego co fantastyczne i nierealne, stojąc w opozycji z postawą nichilistyczną, właściwą gatunkom awangardy, takim jak surrealizm.
Szczegółowe cechy charakterystyczne realizmu magicznego to:
- obecność elementów fantastycznych, odczuwanych przez postacie jako normalność i nigdy nie wyjaśniane,
- znaczenie zmysłów w procesie odbierania i pojmowania rzeczywistości,
- akcja często dotyczy postaci pochodzących z najbiedniejszych dzielnic,
- ukazywane fakty mają realny charakter, jednak często są niewyjaśnialne lub bardzo mało prawdopodobne,
- charakterystyczny, nowy w literaturze, sposób przedstawiania postaci, których natura odzwierciedlana jest w każdym zdaniu powieści (stąd mówi się, iż zawsze działają, nic nie robiąc),
- przedstawianie trzech sfer psychiki - podświadomości, świadomości i nadświadomości,
- częste odchodzenie od chronologicznego prowadzenia narracji na rzecz mieszania teraźniejszości z przeszłością i przyszłością, wprowadzania tzw. czasu statycznego (zatrzymania czasu chronologicznego) oraz całkowitego odwracania biegu czasu.
Najwybitniejszymi przedstawicielami gatunku są:  Miguel Ángel Asturias, Gabriel García Márquez, Álvaro Cunqueiro, Juan Rulfo, Arturo Uslar Pietri, José de la Cuadra, Pablo Neruda.
stan na 15.01.2014 r.