kategoria społeczna charakterystyczna dla okresu późnego kapitalizmu zaproponowana przez Guya Standinga. Prekariusze to osoby zatrudnione na podstawie elastycznych form zatrudnienia. Samo słowo jest neologizmem powstałym z połączenia dwóch słów: precarious (ang. niepewny) ze słowem proletariat. (...) Standing (...) w książce „The Precariat: The New Dangerous Class” („Prekariat: nowa niebezpieczna klasa”)[2] charakteryzuje prekariat jako ludzi pozbawionych siedmiu gwarancji zatrudnienia:
- gwarancji rynku pracy, czyli odpowiednich możliwości pracy;
- gwarancji zatrudnienia – czyli odpowiedniej ochrony pracownika przed zwolnieniem i stosownego dostosowania w tym względzie przepisów prawnych;
- gwarancji pracy – czyli gwarancji związanej z wykonywaniem danej pracy, z pewnością wykonywania takich, a nie innych obowiązków;
- gwarancji bezpieczeństwa w pracy – czyli szeroko pojętej ochrony zdrowia pracownika;
- gwarancji reprodukcji umiejętności – czyli zapewnienia nauki zawodu, szkoleń i właściwego wykorzystania nabytych umiejętności w pracy;
- gwarancji dochodu – czyli dopasowanej do wykonywanej pracy stałej pensji;
- gwarancji reprezentacji – czyli gwarancji przedstawicielstwa interesów pracownika, na przykład do bycia członkiem niezależnego związku zawodowego[3].
Autor wyróżnia trzy aspekty, które charakteryzują prekariat[4]:
- szczególne stosunki produkcji: niestabilność zatrudnienia, brak tożsamości zawodowej, konieczność wykonywania pracy poniżej poziomu wykształcenia, konieczność pracy także poza godzinami pracy zawodowej;
- szczególne stosunki dystrybucji: brak/utrudniony dostęp do świadczeń (emerytury, świadczenia chorobowe itp);
- szczególny stosunek do państwa: postępująca utrata praw politycznych i socjalnych.
(...) Kwestia istnienia prekariatu jest obiektem sporu wśród ekonomistów, część z nich kwestionuje sensowność wyróżniania tej klasy społecznej[4]. więcej
(drobne zmiany red. - BF)