Wg Encyklopedii wiedzy o języku polskim (1978): " [Folklor] Język folkloru, to jest pieśni ludowych, zagadek, przysłów, oracji weselnych, bajek jest językiem ludowym, gwarą, ale o specjalnym charakterze. Ma bowiem wiele swoistych cech różniących go od gwary sensu stricto. W fonetyce pieśni widać skłonność do neutralizacji barwy samogłosek. (...) W słowotwórstwie i fleksji niemało jest formacji archaicznych (...) i specyficznych zdrobnień (...) Bardzo częste są powtórzenia (...) Największe różnice wykazuje leksyka. W folklorze występują bowiem wyrazy i znaczenia w gwarze nie używane. (....) Język folkloru uważa się słusznie za gwarę artystyczną."
Wg Słownika pojęć i tekstów kultury (2002): "Zespół zachowań i tekstów, mających formę przede wszystkim ustną, a także muzyczną, słowno-muzyczną (np. piosenka) i choreograficzną, specyficznych dla określonej grupy społecznej (np. chłopskiej, szlacheckiej, robotniczej), związanej wspólną tradycją. Pojęcie folkloru nie odnosi się wyłącznie do tego, co ludowe, wiejskie, ale także np. do środowisk miejskich, tworzących własne teksty (np. graffiti, kawały, przysłowia, zaklęcia) czy do charakterystycznych dla współczesności procesów globalizacji oraz tworzenia się kultury masowej. Wytwory folkloru mają charakter spontaniczny i anonimowy. Związane są z kulturą symboliczną. Cechuje je dążenie do form synkretycznych (np. ballada ludowa czy tzw. ballada podwórzowa), a jednocześnie daleko posunięta stereotypizacja, wynikająca z powtarzalności i uproszczenia struktury świata przedstawionego."