1) Wg Adama Aduszkiewicza (2004) : "to, co leży u podstaw wszystkiego, co jest niezależne, wszechobejmujące; całość poznania i istnienia; absolut może być pojmowany dwojako, jako pierwsza absolutna przyczyna lub jako ostateczna wartość lub cel wszystkiego; (…) może, ale nie musi przyjmować formy związanych z treściami religijnymi (Bóg) (…) od początku filozofii starano się ująć absolut myślowo: transcendentnie jako idea dobra u Platona, jako nieruchomy poruszyciel u Arystotelesa, jednia u Plotyna, w teologii stworzenia jako Bóg, jako absolutna substancja, a współcześnie jako całość wszystkich uwarunkowań, (Immanuel Kant), jak absolutne ja (Georg Fichte), tożsamość przyrody i ducha (Friedrich W. Schelling), absolutny duch (Georg W.F. Hegel), wola (Artur Schopenhauer)."
(dodane imiona - AD)
2) Wg internetowej Encyklopedii PWN: "absolut [łac. absolutus ‘zupełny’, ‘bezwzględny’], olejek absolutny, chem. substancja zapachowa będąca mieszaniną naturalnych związków pochodzenia roślinnego; uzyskiwany głównie z kwiatów, np. jaśminu, tuberozy, róży, pomarańczy, fiołków; absoluty mają bardzo bogaty bukiet zapachowy; stosowane do wyrobu luksusowych kompozycji zapachowych."
3) Wg Encyklopedii Katolickiej (1995): "(łac. absolutus bezwarunkowy, nieograniczony), to, co pod żadnym względem nie jest ani uwarunkowane, ani ograniczone; w filozofii — byt doskonały, pierwotny, niezależny, bezwzględny, posiadający rację swego istnienia w sobie, pełnia bytu. Termin absolut wprowadził do filozofii Plotyn na oznaczenie bytu, z którego wszystkie inne byty emanują (prajednia); nie był on jednak twórcą pierwszej filozoficznej koncepcji absolutu, gdyż jej genezę upatruje się u jońskich filozofów przyrody. Pojęcie absolutu związane jest z typem poznania filozoficznego, stawiającego pod adresem świata pytanie o przyczyny pierwsze, elementy prapierwotne, struktury podstawowe. Różnorodność koncepcji absolutu jest uwarunkowana rozmaitością ujęć poznania filozoficznego i wielością przyjmowanych wizji świata. Absolut w ujęciu filozoficznym nie zawsze utożsamia się z Bogiem religii, zwłaszcza od strony poznawczej. Filozofia tłumaczy bowiem rzeczywistość w aspekcie ontycznym, dla którego ostateczną racją jest istnienie absolutu, podczas gdy religia najczęściej uwzględnia stany osobowe (przeżycia ludzkie) w relacji do Boga jako Osoby. Istnieją kierunki filozoficzne (tomistyczna filozofia bytu), w których najwyższa zasada filozoficzna utożsamia się przedmiotowo z osobowym Bogiem religii."